တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ႏွဲအမႈတ္ေတာ္တဲ႔ မ်က္မျမင္အဖုိးႀကီးတစ္ေယာက္ ရိွတယ္ တဲ႔။ အဲဒီ အဖုိးႀကီးက ေဘးပါတ္၀န္းက်င္ ရြာေတြအထိ လုိက္လံေဖ်ာ္ေျဖေပးရ သတဲ႔။ တစ္ေန႔ အျခားရြာတစ္ရြာမွ အလွဴကုိ လာေရာက္ ေဖ်ာ္ေျဖေပးရန္ ငွားရမ္းတယ္။ အဖုိးႀကီးကလည္း လာခဲ႔ပါမည္ဟု ကတိေပးလုိက္တယ္။ အဖုိးႀကီး အျခားရြာေတြကုိ သြားလွ်င္ မ်က္ေစ႔မျမင္တဲ႔ အတြက္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ အၿမဲတမ္းလုိက္ေပးရ သတဲ႔။ ဒါနဲ႔ အလွဴရက္ကလည္း နီးကပ္လာၿပီ။ အလွဴရက္ မတုိင္ခင္ (၂)ရက္အလုိမွာ မုိးက သည္းထန္းစြာ ရြာသြားတယ္။ အိမ္ကလူေတြ ကလည္း အလုပ္ရႈပ္တဲ႔ အတြက္ လိုက္မပုိ႔
လူရြယ္။ ။ အဖုိး ေရွ႕မွာ ေရဗြက္ရိွတယ္။ ေနာက္ (၂)လွမ္းေလာက္ ဆုတ္ၿပီး အသ ကုန္သာ ခုန္လုိက္၊ အဲဒါဆုိရင္ ေရဗြက္ကလြတ္မယ္။ အသကုန္ မခုန္ဘူးဆုိရင္ ေတာ႔ ေရဗြက္ထဲက်မယ္ေနာ္။
လုိ႔ ေျပာသတဲ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
အဖုိး။ ။ ေအးငါရေအာင္ ခုန္ၾကည္႔ပါမယ္။ ငါခုန္ႏုိင္ပါေသးတယ္။ ေအးေဆးပါ။
ဒီလုိနဲ႔ လူရြယ္က ေရဗြက္ရဲ႕ေရွ႕(၅)လွမ္းေလာက္အလုိမွာ ေနရာယူခုိင္းသတဲ႔။ အဖုိးကုိ ေရွ႕ကုိ(၂)လွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီးသာနဲ႔ အသကုန္သာ ခုန္လုိက္ေတာ႔လုိ႔ ေျပာသတဲ႔။ အဖုိးလည္း လူရြယ္ေျပာတဲ႔အတုိင္း ခုန္လုိက္ေတာ႔ ေရဗြက္ထဲကုိ တည္႔က်သြားပါေလေရာတဲ႔။
0 စာဖတ္သူက ဆုိတယ္:
Post a Comment